Limbus, kenar veya sınır anlamına gelir. Tanımlayıcı terim olarak limbik ilk olarak on altıncı yüzyılda kullanılmıştır (Morgane ve Mokler 2006).  Ancak daha çok singulat ve parahipokampal girusları daha büyük limbik lob olarak tanımlayan ve bu iki girusu sınırlayan limbik sulkus olarak adlandırdığı tek bir sulkusun parçalarını (Broca 1877) farklı bir sulkus olarak düşünen Broca’dır . Filogenetik gerekçelerle Broca, bu yapıların koku alma ile ilişkilendirilebileceğini düşündü ve uzun yıllar rinensefalon ("koku beyin") terimi limbik lob ile eş anlamlı olarak kullanıldı. Ancak bu terim artık kullanılmamaktadır.

Limbik lob, hemisfelerin en medial kenarındaki kortikal yapıları içerir. Bunlar: singulat, parahipokampal ve dentat girus, singulatın isthmusu, subkallozal alan (paraolfaktor ve paraterminal giruslar), kollateral ve rinal sulkus, unkus ve hipokampal formasyondur. (Terminologia Anatomica, limbik lobdaki hipokampal temsilini hipokampusun fimbriyasıyla sınırlarken; diğer yazarlar hipokampal formasyonu tanıma katarlar (örneğin Chronister ve Hardy 2006)).

Şekil. Beynin interhemisferik veya medial yüzünün görüntüsü. Kısaltmalar Ku: Kuneus, Preku: prekuneus, PaClob:parasentral lob, Tha: talamus, Fo: Forniks, SG: Singulat Girus, KK: Korpus Kallozum, 3V: üçüncü ventrikül, SFG: süperior Frontal Girus Süperior Frontal Girus, SiS: Singülar Sulkus, SRS: Süperior Rostral Sulkus, İRS: İnferior Rostral Sulkus, GR: Girus Rektus, SP: Singulate Pole, TP: Temporal Pole, İTG: İnferior Temporal Girus, UNK: Unkus, PHG: Parahipokampal Girus, İST: İstmus, LG: Lingual Girus

Limbik Lob Sulkus ve Girusları

Her serebral hemisferin medial yüzeyinin iç kısmında, singulat girus korpus kallozumun etrafına sarılır ve parahipokampal girusa posterior ve inferior olarak devam eder (Şekil 25). Kallozal sulkusun üzerinde ve singulat sulkusun altında yer alan singulat girus, korpus kallozumun rostrumunun altındaki subkallozal alan içinde başlar ve korpus kallozumun genusu etrafında yükselerek sıklıkla süperior frontal girusun medial kısmı ile bağlantı kurar. Korpus kallozumun gövdesi üzerinde olduğunda parasantral lobüle bağlanır; daha posterior olarak, prekuneus ile bağlantılıdır. Korpus kallozumun spleniumunun arkasından daralarak istmus haline gelir ve parahipokampal girusa doğru devam eder. Anterior ve bazalde singulat sulkus, korpus kallozumun rostrumunun altındaki anterior paraolfaktor sulkus ile devam edebilir; bu meydana geldiğinde, singulat girus paraolfaktor veya subkallosal girus ile devam eder. Singulat sulkus çift ve paralel olabilir; en üst kısma, parasingulat sulkus denilir.

Anteriorda, parahipokampal girus, lateral ventrikülün inferior boynuzunun önündeki iyi tanımlanmış bir nöral pedinkül yoluyla frontobazal bölgenin en lateral yönüne süperiora bağlanan unkusu oluşturmak için medial olarak kendi üzerine geri katlanır. Kendi aksiyel uzantısı boyunca, parahipokampal girusun bazal ve medial yüzeyi lateral olarak kıvrılır ve subikulum düz bir üst yüzey oluşturur. Oluşan subikulum, bir ön çıkıntı ile hafifçe üçgen şeklindedir; transvers fissürün lateral kısmının tabanına karşılık gelir. Lateral  fissürün bu kısmı, ambien sisternin lateral kanadını barındırır. Lateral olarak, parahipokampal girus, kollateral sulkusun derinliklerinin altındaki fusiform girus ile bitişiktir. Posteriorda lingual girus ve istmus’a ayrılır, istmus singulat girus ile devam eder. Medial olarak, koroidal fissür boyunca talamusun altında yer alır. Süperior olarak, inferior boynuzu örten lifler aracılığıyla insular lobun alt tarafı boyunca tutturulur.

İndusium griseum, korpus kallozum üzerinde uzanan ince bir gri madde tabakasıdır ve her singulat girusun altındaki kallozal sulkus içinde uzanan medial ve lateral longitudinal stria ile kaplıdır. Anteriorda, indusium griseum, prehipokampal kalıntı ile paraterminal girusa bağlanır. Posteriorda, korpus kallozumun spleniumunu çevreler ve her iki tarafta fasiyolar girus boyunca ilerler.
Subkallozal alanda, anterior ve posterior paraolfaktor girus, anterior paraolfaktor sulkus ile ayrılmıştır ve paraterminal girusun önünde yer alır. Anteriorda, belirgin ve sabit bir kıvrım singulat girusun en bazal kısmını girus rektus ile birleştirir ve singulat pole denilen superior rostral sulkusun arka ucunu çevrelemektedir (Yaşargil 1994). Paraterminal girus serebral hemisferin medial duvarında, paraolfaktor girusun arkasında yer alır, hemen arkasında lamina terminalis ile yüz yüzedir ve kısa, dikey posterior olfaktör sulkus ile anterior olarak sınırlandırılır. Altta, paraterminal girus, Broca'nın diyagonal bandı ve lateral olfaktör stria boyunca uzanır.

Koroidal fissür, forniks ve talamus arasında, hipokampusun başı ve gövdesi arasındaki inferior koroidal noktadan interventriküler foramene kadar uzanır. İnferior koroidal noktanın önünde (anterior koroidal arterin lateral ventrikülün temporal boynuzuna girdiği nokta (Tubbs ve ark. 2010)), temporal lobun anterior ve mezial kısımları ve parahipokampal girus frontal lobun bazal ve lateral kısmı ile bir nöral pedinkül yolu ile birleşir ki burası temporal stem denilen yerdir. İnferior koroidal noktanın arkasındaki koroidal fissür, ambien sisterni barındıran parapedunküler boşluk boyunca, forniksin fimbriası ile talamusun inferior tarafı arasındaki inferior boynuzun içinde yer alır. Daha posteriorda, atriyumdaki koroidal fissür, krura ve pulvinar arasındadır ve kuadrigeminal (pineal) sistern laterinde yer alır. Daha süperior ve anteriorda, koroidal fissür, forniks gövdesi ile talamusun süperior yüzeyi arasında yer alır.

Kollateral sulkus, çok sayıda yan dalı olan, bazal temporal ve oksipital yüzey boyunca uzanan uzun, derin bir sulkustur. Temporal segmenti, hipokampusun lateralinde bulunan, kollateral eminens olarak ventriküler zeminde çıkıntı oluşturur. Oksipital segmenti, ventriküler atriyumun ve posterior boynuzun üçgen, düz yüzeyini oluşturan kollateral trigona karşılık gelir. Her zaman kolayca tanımlanamayan rinal sulkus, unkusu temporal polün geri kalanından ayırır. Subkallozal, singulat, subparietal, anterior kalkarin, kollateral ve rinal sulkusların sıklıkla limbik fissürü oluşturduğu düşünülmektedir.

Uncus

Uncus üçgendir. Medial bir tepe noktasına sahiptir; anteromedial yüzeyi karotis sisterne bakar ve posteromedial yüzeyi mezensefalik pedinküle bakar, etrafını sarar. Lateral olfaktör strianın lateral uzantısı olan semilunar girus ve ambient girus, unkusun medial ve ön yüzeyinde iki küçük çıkıntı oluşturur. Her iki girus da amigdalayı kaplar ve anterior koroidal arteri barındıran semi-anüler sulkus ile ayrılır. Altta, tentoryum serebelli'nin serbest kenarı sıklıkla başka bir girinti yapar. Unkusun en rostral ve anterior bölümleri entorhinal kortekse karşılık gelir. Unkusun posterior yarısı, hipokampusun başını içerir ve unkal sulkus tarafından parahipokampal girustan aşağı doğru ayrılır. Unkusun medial yüzeyi krural sisterne bakar. Unkusun inferior yüzeyi, unkusun posterior yarısının anterioru olarak unsinat girus ve arkada Giacominal bant ile ayrılmış intralimbik girus (hipokampus inversus) unkal sulkusun içinde gizlidir. Toplu olarak, bu yapılar hipokampusun başının ekstraventriküler kısmına karşılık gelir. Giacomini bandı, unkusun medial tarafında kaybolan dentat girusun kuyruğuna karşılık gelir. Serebral taban boyunca, parahipokampal girusun laterlinde kollateral sulkus tarafından sınırlanır ve onu fusiform girustan ayırır. Daha anteriorda , bazen kollateral sulkus, rinal sulkus ile devam eder.

İnsula ilgili kısa özet   
İnsulanın ön yüzeyi fronto-orbital operkulum (posterior orbital girusun arka kısmı ve inferior frontal girusun orbital kısmı) ile kaplıdır. Lateral yüzeyi, frontoparietal operkulum (inferior frontal girusun triangüler ve operküler kısımları, subsentral girus ve supramarginal girusun anterior ve bazal kısımları) ve inferiorda temporal operkulum (superior temporal girusun planum  polaresi; Şekil) ile örtülmüştür.

Insula'nın lateral yüzeyi, üçgen tabanlı bir piramit olarak kavramsallaştırılabilir; anteroinferior uç noktası limen insuladır ve zirvesi insular apekstir. Limen insula, lateral olfaktör strianın laterali boyunca uzanan dar bir olfaktör korteks şeridinden oluşur ve insular korteksi anterior perforating substans ile birleştirir. İnsulanın yüzeyi, limen insuladan serebral hemisferin merkezi sulkusuna doğru eğik olarak uzanan derin bir merkezi sulkus tarafından ön ve arka kısımlara bölünmüştür. İnsular yüzeyin ön kısmı, tümü insular apeks bölgesinden çıkan transvers, aksesuar ve kısa insular giruslardan (anterior, orta ve posterior kısa insular girus) oluşur. Orta ve posterior kısa insular giruslar, presantral insular sulkus ile birbirinden ayrılır.

Transvers insular girus, anterior insulayı posteromedial orbital lobül ile birleştiren limen insula boyunca uzanır. İkincisi, medial orbital girusun arka kısmı ile posterior orbital girus arasındaki bağlantıdır ve lateral olfaktör striasının önünde ve boyunca yer alır. Aksesuar girus, fronto-orbital operkülumun altında, ön kısa girusun ön kısmından transvers insüler girusa doğru uzanır. Her iki girinti de insula'nın ön yüzünde insular kutbu oluşturur (Türe ve ark. 1999, Türe ve ark. 2000). İnsulanın arka kısmı, santral sulkusun arkasında yer alır ve anterior ve posterior insular uzun girustan oluşur. Bu girusların her ikisi de postsantral insular sulkus ile ayrılır; anterior uzun girus genellikle daha büyüktür ve tek olabilir ve üst ucunda bölünebilir.

İnsular yüzey çevresel olarak, limen insula boyunca uzanan transvers insular girus tarafından kesilen peri-insular sulkuslar (Reil'in dairesel sulkusu) tarafından çizilir. İnsulanın üçgen şekli göz önüne alındığında, peri-insular sulkus genellikle üç kısma ayrılır ve çeşitli şekillerde ya anterior, superior ve inferior periinsular sulkus (Türe ve ark. 1999) ya da anterior, superior ve inferior limiting sulkus olarak adlandırılır (Rhoton 2003).

Hipokampus

Hipokampus (hipokampus proper, cornu ammonis, Ammon boynuzu), lateral ventrikülün inferior (temporal) boynuzunun içindeki parahipokampal girus içinde yaklaşık 5 cm uzunluğunda dışbükey bir yüksekliktir (Duvernoy 1998). Makroskopik olarak baş, gövde ve kuyruğa bölünebilir. Önde, baş genişler ve iki veya üç sığ oluk taşır (pes hippocampi). Hipokampusun yüzeyini oluşturan alveus, ventriküler boşluğun içindeki ependima ile kaplıdır.

Dentat girus, hipokampusun medial yönü boyunca bir zincir oluşturan küçük kortikal çıkıntılardan oluşur. Hipokampus, medial kenarı boyunca parahipokampal girusun subikulumundan genellikle uncus içinde anterior olarak sona eren sığ bir sulkus olan hipokampal sulkusla {filogenetik olarak ilk sulkustur, arşikorteksi (hipokampus), paleokorteksten (parahipokampal girus) ayırır} ayrılır. Daha süperiorda ve medialde dentat girus, forniksin fimbriasından hipokampal sulkusa paralel uzanan fimbriodentat sulkus tarafından ayrılır.

Hipokampusun ana çıkış demeti olan forniks, talamusu sarar ve buradan koroidal fissür ve koroid pleksus ile ayrılır. Birkaç adlandırılmış bölümü vardır: fimbria, krus, gövde ve pilar (sütun). Alveusun lifleri, lateral ventrikülün inferior boynuzunun tabanının orta kısmı boyunca fimbriayı oluşturmak üzere birleşir. Korpus kallozumun spleniumunun altındaki bir noktada, fimbria'nın beyaz maddesi, ipsilateral olarak forniksin krusu olmak için hipokampustan ayrılır. İki krura, korpus kallozumun altından yukarı ve öne doğru geçer. Forniksin birleşiminde (hipokampal komissür) karşı forniks lifleriyle birleşirler. Bu noktanın ötesinde, krura, üçüncü ventrikülün çatısı içinde, septum pellusidumun inferior sınırının altında ve orta hattın yakınında anterior olarak devam eden forniksin gövdesini oluşturmak üzere birleşir (Şekil). Bu birleşimin anteriorunda forniksin, lateral ventrikülün ve kaudat nükleusun gövdesi yer alır. İnterventriküler foramen (foramen Monro) ve anterior komissür seviyesinde, gövdenin en ön segmenti karşı taraftaki muadilinden ayrılır ve anteriora, laterale ve aşağı yönde, kolumn (pilar) olarak devam eder. Bunun yanısıra fornix, mamiller badiye ilerlemek için  hipotalamik parankime girer. Altta yatan talamustan ayrıldıklarında, forniksin sütunları (pillar veya kolumn forniks) interventriküler foramenlerin ön kenarlarını oluşturur.

Limbik Lob İç Yapısı ve Bağlantıları

Singulat ve parahipokampal korteks

Singulat girus, rostrokaudal olarak sitoarkitektonik birkaç ayrı bölgelere bölünebilir: prelimbik (alan 32) ve infralimbik (alan 25) korteksler, anterior singulat korteks (alanlar 23, 24, 32 ve 33) ve posterior singulat veya retrosplenial korteks (alan 29).

Singulat girus, spesifik motor alanları içerir. Frontal lobun neokortikal alanlarıyla ve parietal, oksipital ve temporal lobların somatosensoriyel ve görsel birleşme alanları ile geniş bağlantılara sahiptir. Singulat girusa afferentler ağırlıklı olarak hemisferin yan yüzeyindeki neokortikal alanlardan gelir. Singulat korteks içinde, projeksiyonların çoğu kaudal olarak, nihayetinde parahipokampal girusa geçer. Bu sistem aracılığıyla, yaygın asosiye korteks alanlarından gelen afferentler medial temporal lob ve hipokampal oluşumda birleşir. Lateral yüzeydeki kortikal alanlardan bu hedeflere paralel basamaklı yollar vardır. Anterior singulat girus, ağrının algılanmasına ve işlenmesine aracılık eden fonksiyonel bir devrenin bir bileşeni gibi görünmektedir. Anterior singulat girusun singulat motor korteks alt bölgesi, ağrı işlemede aktive olan ilk kortikal beyin bölgelerinden biridir; olası işlevi, geri çekilme eylemlerine aracılık etmek ve böylece daha fazla yaralanmayı en aza indirmektir. İnsula, anterior singulat girusun anterior ve dorsal alt bölgeleri ile güçlü işlevsel bağlantılara sahiptir (24 ve 32 numaralı alanlar).

Parahipokampal girus; 27, 28 (entorhinal korteks), 35, 36, 48 ve 49 bölgelerini ve temporal kortikal alanları içerir. Singulat korteksin hipokampal formasyon ile karmaşık bağlantıları vardır. Maymunlarda, infralimbik korteksin (alan 25) 24a ve 24b alanlarına bağlantı yaptığı gösterilmiştir. Alan 25 ayrıca karşılıklı olarak entorhinal korteks ile bağlantılıdır. Paralimbik alan 32 ve limbik korteks (ön, retrosplenial ve entorhinal korteks) arasındaki projeksiyonlar biraz daha az belirgindir. 24 ve 29. alanlar, paralimbik posterior singulat alanı (23) ile bağlantılıdır. Primatlarda parahipokampal girus, korteksin hemen hemen tüm assosiasyon alanlarına uzanır; aynı zamanda, polimodal duyusal girdilerin hipokampusta birleştiği ana bağlantıları sağlar.

Hipokampal korteks

Hipokampus, üç katmanlı arkikorteksten oluşur: pleksiform tabakalar arasına sıkıştırılmış tek bir piramidal hücre tabakası şeklinde üç tabaka halindedir. Üç farklı alana bölünmüştür: CA1, CA2 ve CA3.

CA3 alanı, bir uçta dentat girusun hilusunu ve diğer ucunda CA2 alanını sınırlar. Alan CA3 piramidal hücreleri, hipokampustaki en büyük hücrelerdir ve dentat granül hücrelerinden ve onun proksimal dendritlerinden mossy lif girdisi alırlar. Bu alandaki tüm piramidal hücre tabakası yaklaşık 10 hücre kalınlığındadır. CA3 ve CA2 arasındaki sınır iyi işaretlenmemiştir. CA2 alanı en kompakt piramidal hücre katmanına sahiptir. Dentat granül hücrelerinden mossy lif girdisi yoktur ve hipotalamusun supramamiller bölgesinden büyük bir girdi alır. CA1 alanı genellikle hipokampal alt bölümlerin en kompleksi olarak tanımlanır ve görünümü transvers ve rostrokaudal eksenleri boyunca değişir. CA1 / CA2 sınırı keskin değildir ve diğer yandan CA1, subikulum ile örtüşür. Bu alandaki nöronların yaklaşık % 10'u internöronlardır.

Hipokampus katmanları içinde birkaç katmanı tanımlamak yaygındır. Ventriküler taraftan bakıldığında, bunlar; alveus (forniksin fimbriyasında birleşen subiküler ve hipokampal piramidal hücre aksonlarını içerir); stratum oriens (esas olarak piramidal hücrelerin bazal dendritleri ve bazı internöronlar); stratum pyramidalis; stratum lucidum (CA3 alanındaki piramidal hücrelerin proksimal dendritleri ile temas eden mossy lifler içerir); stratum radiatum ve stratum lacunosum-molekülare’dir. Stratum lucidum, insanlarda diğer primatlarda olduğu kadar belirgin değildir ve CA1 ve CA2 alanlarında mevcut değildir.

Stratum radiatum ve stratum oriens, CA2 ve CA3 hücreleri, hipokampusun diğer rostrokaudal seviyelerinden ve septal nükleuslardan ve supramamillar bölge gibi subkortikal yapılardaki afferentlerden ilişkili bağlantılar alır. Genellikle Schaffer kollateralleri olarak adlandırılan CA2 ve CA3 alanlarının piramidal hücrelerinden CA1'e projeksiyonları da stratum radyatum ve stratum oriensinde son bulur. Entorhinal korteksten dentat girusa (perforant yol) iletiler, stratum lacunosum-molekülare içinde hareket eder ve burada hipokampal piramidal hücrelerin distal apikal dendritleri ile geçiş esnasında sinaptik temas kurarlar.

Dentat girusun trilaminar korteksi, hipokampal alanların içinde en az kompleks olanıdır. Başlıca hücre tipi, yoğun granül hücre katmanında bulunan granül hücredir. Granül hücreleri, üstteki moleküler katmana uzanan unipolar dendritlere sahiptir. Afferent projeksiyonların çoğu, dentat girusa özellikle entorinal korteksten gelir. Granül hücre ve moleküler tabakalar bazen fasya dentata olarak adlandırılır. Dentat girusun polimorfik tabakası veya hilusu, esas olarak ipsilateral asosiasyon liflerini oluşturan hücreler içerir. Bu lifler dentat girus içinde kalırlar ve diğer hipokampal alanlara uzanmazlar.

Lİmbik sistemi bir başka şekilde incelersek iki bölüme ayırmamız gerekir. Bunlar, gri ve beyaz cevherden oluşmaktadır.

Limbik sistemi yapan gri cevher yapıları:

1. Limbik lob
   Singulat girus
   Parahipokampal girus (hafıza)
   
   
2. Hipokampal formasyon (hafıza)
   Dentate girus (afferent lifler gelir)
   Subikulum (efferent lifler çıkar)
   Hipokampus proper (kornu ammonis)( efferent lifler çıkar)
   
   
3. Amigdala (emosyon, davranış, koku)
   Kortikomedial nükleer grup (olfaksiyon)
   Bazolateral nükleer grup
   
   
4. Hipotalamus
   Mamiller cisim
   Otonomik sinir sistemi nükleusu (Anterior parasempatik, posterior sempatik)
   
   
5. Talamus
   Dorsomedial (mediodorsal) Nükleus (emosyon davranış)
   Anterior Nükleus (hafıza, papez siklusu)
   
   
6. Septal Alan
7. Habenula (septal alan ve habenula arasındaki bağlantı stria medüllaris talami sayesinde kurulmaktadır)

Lİmbik Sistemin Beyaz Cevheri

1. Forniks : hipokampus ile septal alan ve hipotalamus arasında bağlantı kurar. Hafızada etkilidir.
2. Stria terminalis (dorsal) ve amigdalofugo yolağı (ventral): amigdala ile septal alan, hipotalamus ve talamusun dorsomedial nükleusu arasında olan bağlantıdır.
3. Stria medüllaris talami: septal alan ile habenula arasında
4. Mamillotalamik yolak: mamiller cisim ile anterior talamik nükleus arasında bağlantı kurar
5. Medial forebrain bundle: prefrontal korteksden hipotalamusa temas ederek lateral hipotalamik çekirdeğe karşılıklı bağlantı ile lateral hipotalamik nükleus ile retiküler formasyon arasında tek yönlü bağlantıyı içermektedir.
6. Mamillotegmental yolak ve mamillo pedinküler yolak: mamillotegmental yolak tek yönlüdür ve mamiller cisim ile (hipotalamus) ventral tegmental alan (dopaminerjik alan) arasındadır. Ventral tegmental alan ile mamiller badi arasındaki tek yönlü yol ise mamillo tegmental yoldur.

Limbik Sistemin Fonksiyonu

1. Olfaksiyon: Bu yolağı şu şekilde özetlemek mümkündür;
   

   Koku stimulusu olfaktör sinire, oradan olfatör bulba, oradan da olfaktör trakt ve olfaktör striaya ulaşır. Olfaktör strialar ile iki bölüme ayrılır:

   • Medial olfaktör stria ile orbitofrontal kortekse bağlanır.
   • Lateral olfaktör stria ile iki alana iletilir:

   Parahipokampal girus, koku hafızası
   Amigdala, koku ile ilgili emosyonun oluşumu sağlanır.

2. Hafıza / Öğrenme: Burada papez siklusu önemli bir rol oynar. Bu şöyle sağlanır:
   
   

   a. Hipokampal formasyonun efferent kısmını yapan hipokampus proper ve subikulumdan çıkan lifler, alveus ve forniksin fimbriasını yapar.
   b. Fibriadan forniks krus, gövde ve kolumn (pillar) olarak devam edip mamiller cisime bağlanır.
   c. Mamiller cisimden mamillotalamik yolak ile anterior talamik nükleusa bağlanır.
   d. Anterior talamik nükleustan çıkan lifler, singülat girusa ulaşır. Buradaki ileti, singülat girusun dorsal ve ventral kısmına ayrı ayrı ikiye ayrılıp iletilir.
   Dorsal kısım, limbik lobu oluşturan diğer yapıya yani parahipokampal girusa gider. Parahipokampal girustan da hipokampusun dentat girusuna ulaşır. Bir kısmı da subikuluma gider.
   İkinci yol singulat girustan ventral bölgeye giden liflerdir. Bunlar prefrontal kortekse ulaşır. Bu iletinin amacı karar vermede hafızanın kullanılması ile ilişkilidir.

3. Emosyon ve Davranış

1. Emosyonel cevap
   Korku
   Kızgınlık
   Öfke
   Üzüntü
2. Davranış
   Beslenme davranışı
   Seksüel davranış
   Motivasyonel davranış

Amigdala bunun merkezidir. Burada korteks ile bağlantı da vardır. Bunlar; prefrontal korteks, temporal lob (koku, tad), posterior assosiasyon alanıdır (somatosensory assosiasyon korteksi, vizüel assosiasyon korteksi, odituar assosiasyon korteksi). Bütün bu yapılar amigdala ile ilişkilidir.

Amigdala da diğer yapılara bilgi gönderir. Stria termianlis ile septal alan ve hipotalamusa bilgi gönderir. Buradaki bağlantıların amacı olan olaylara karşı cevap vermektir. Örneğin tehlikeli bir duruma düştüğümüzü frontal korteks anlarsa bunu amigdalaya iletir. Amigdala da yukardaki bağlantıları kullanarak, korku ve hipotalamustaki otonomik sistemi harekete geçirir ve bununla kişinin kaçma eyleminin hazırlıkları tamamlanır. Bunu aşağıda detaylı anlatacağım. Biraz da yeme alışkanlığı kısmından bahsedelim aslında bu konu detaylı olarak hipotalamus kısmında anlatılmıştır.
Örneğin üzüntülü bir durumdasınız: bu durum hipotalamusa iletilir ve hipotalamustaki iki nükleusa ileti gider. Bunlar;

1. VMN (ventro Median Nükleus) tokluk (üzüntüde genellikle aktive olur)
2. LHN (lateral Hipotalamik Nükleus) açlık

Seksüel davranışlar için amigdala iki nükleusu aktive eder:

1. PVN (Paraventriküler Nükleus): Oksitosin salınımı, kadınlarda uterus ve süt bezlerinin kasılmasına neden olur. Erkeklerde seksüel istek artışına sebep olur.
2. MPON (Medial Posterior Optik Nükleus) GnRH salınımı ile testesteron artışına ve seksüel istek artışına sebep olur.

Septal nükleus aynı zamanda ventral tegmental alan (VTA)  ile bağlantı kurar. VTA, dopaminerjik bir nükleustur; dopamin artışını sağlar; mezolimbik yolağı kullanarak nükleus akkumbens ile bağlantı kurar. Mezokortikal yolağı kullanarak prefrontal korteks ile bağlantı kurar. Dopamin burada ÖDÜLLENDİRME sağlar. Asılında bu yolaklar uyuşturucu bağımlılığında önemli yol oynar.

Aşırı korku olduğunda nasıl bir cevap veririz;
Amigdala korku ile uyarılınca stria terminalis (amigdalanın dorsal ekstansiyonu) ve Amigdalofupo yolağı (ansa pedünkülaris sayesinde ventral striatum, hipotalamus ve talamus arasında ilişki kurulur) ile hipotalamus uyarılır. Buradan PHN (posterior hipotalamik nükleus) uyarılır. Lifler buradan spinal kordu uyarır ve sırası ile

1. Karaciğer – glikoz salgılanması artar.
2. Kalp – kalp hızı artar.
3. Damarlar – kasılır - kan basıncı artar.
4. Akciğer – solunum kapasitesi artar.

Yukardaki dört cevap otonomik sinir sistemi ile sağlanır; yani otonomik cevaptır.
Bir diğer cevap ise yine hipotalamustan CRH (corticotrophin relasing hormone) salınır. Bu da hipofizden ACTH hormonu salgılanmasına sebep olarak böbrek üstünden kortizol  (stres hormonu) salınmasına neden olur.
SONUÇTA HEPSİ BERABER KORKU ANINDA KİŞİNİN KAÇMASI YA DA SAVAŞMASI İÇİN GEREKLİ HAZIRLIKLARI YAPMIŞ OLUR.